lidarx

Ethan nam plaats op een ongemakkelijk stoeltje bij de apotheek wachtend op zijn pijnstillers. Het was een lange dag geweest en het feit dat de chick die vanochtend uit zijn huis sloop zijn nieuwe baas bleek te zijn maakte het er niet beter op . Dat er helemaal niks gebeurd was tussen hen was ook niet echt een troost. Hij keek op zijn horloge en zag dat het 5 voor 6 was, net op tijd nog  om thuis voetbal te gaan kijken als ze maar eens opschoten met zijn pillen. nummer 15   stond er op het schermpje en dat was het teken dat hij naar de balie mocht komen, nummertjes trekken pff een reden waarom hij liever niet bij de apotheek kwam . Maar hij ging kapot van de pijn en van schaamte en een biertje en zo’n pijnstiller zouden er zeker goed in gaan.  Ethan liep naar huis en baalde ontzettend dat hij zijn auto nog niet terug had, tot hij schoorvoetend zijn straat inliep en zijn auto keurig ingeparkeerd zag staan.. Hij liep zijn woonkamer in en staarde blind voor zich uit tot hij zich kapot schr

Lucas draaide zich nog een keer om.  Hij keek door zijn wimperhaartjes heen en zag dat het nog donker was. Het was een midzomer dag en de nacht liet zich nog lang niet zien, maar voor Lucas was het altijd donker. Hij kan zich niet meer herinneren hoe lang hij hier al ligt en hoe lang hij de nacht al in de ogen kijkt. Zijn dromen vervagen al een hele lange tijd en de nachtmerries nemen elke nacht een ergere vorm aan. Zo af en toe hoort hij stemmen, stemmen van zijn familie en vrienden, heel soms hoort hij het klaaglijke gefluister van Esther zijn ex-vriendin. hij had het uitgemaakt en toen kwam het ongeluk. En toen werd het zwart.    Hij wilde schreeuwen, gillen zorgen dat alles in de duisternis verdween en dat hij de weg naar het licht terug kon vinden en hij had geen idee wat hem zojuist overkomen was.

Ik heb je tranen voor je gedragen, over mijn wangen rusten zij neer. Het gemis is als stroomopwaarts, in tegengestelde richting nog veel meer. En je bent bevangen,gevangen in oneindigheid. En het branden van de liefde , het doet nog steeds zo'n zeer. Maar laat het gaan als het over is. Hou het niet meer vast, maar ik zal je tranen blijven dragen, Ik loop over het asfalt dat brandt onder mijn blote voeten.  Een versleten canvas tas met mijn laatste bezittingen houdt ik stevig vast geklemd. Ik zie mensen, hun monden open, gillend maar ik hoor ze niet. Een meisje in een groene jurk van een jaar of 15 duikt weg voor weer een brandende boom die omvalt. Zij red het maar de oude man met zijn rollator is te laat.  Mensen zijn geschokt maar kunnen niks doen en ik zie nog net een wiel van zijn rollator de straat op rollen.

Ik wil je vergeten. Je opnieuw ontmoeten, En weer vergeten. Spijt is iets voor later, niet op het moment dat het goed voelt. En de reden waarom ik nooit vergeet, want dezelfde fout maak je niet een tweede keer. Maar elke ochtend wordt ik wakker met iets dat ik mis . Een keuze die gemaakt is. Een keuze waar ja tegen gezegd had moeten worden. En tijdens het beantwoorden van die vraag had ik eigenlijk meteen al spijt. Want de angst voor iets goeds, Dat is de ergste spijt die je kunt hebben.